روزی مردی به زن زیبایی گفت:«اوه اگر شما هم مانند من دردی را می شناختید که به خاطر آن دل هرکس آرزوی بیماری می کند،درآن صورت می دانستید که درزیر گنبد آسمان چیزی شیرین تراز این درد جانکاه نیست. راستی دلتان می خواهد این درد را بشناسید؟دراین صورت بگذارید دلتان بیمار شود.سخن من را باور کنید وبیهوده نترسید.آخر چگونه من که دوست یکدل شمایم،قصدفریبتان را می توانم داشت؟»

زن زیبا سخت به فکر رفت.آنگاه پرسید:«نام این دردمرموز چیست؟ _نامش عشق است_چه کلمه ی زیبائی! اما من هیچ چیز ازآن نمی دانم،اگر می خواهید با این درد آشنا شوم نشانی های چندی از آن به من بدهیدتا ازروی آنها آن را بتوانم شناخت.برایم بگویید که بیمار این درد چه احساس می کند؟»

_بیمار این درد،رنجی احساس می کند که شادی پادشاهان در برابرش ناچیزوکسالت بخش است.بیمار عشق روی بدشت ودمن می برد تا لذت تنهائی را دریابد وحتی خودش رااز یاد ببرد.اگر درکنار جویبار نشیند،چهره ی خویش را در آب نمی بیند،زیرا هرچه بیند تصویر کسی دیگراست که همه جا وهمه وقت دربرابر چشم اوست.وبجز آن دیدگان وی در هیچ جا چیزی نمی بیند.نزدیکی با او،صدای او،نام او،چهره ی بیمار عشق را ازهیجان گلگون می کند.یاد او بی آنکه بیمار ازراز درون خبرداشته باشد،آه سوزان ازدلش بر می آورد.بیماراین درد کسی است که از دیدارش بیم دارد؟»

زن زیبا گفت:«اوه!اوه! اکر دردعشق این دردی است که برایم گفتید،من با آن ناآشنا نیستم.»

راستی کیست که این درد شفا بخش را نشناخته باشد؟

آهنگ موسیقی دلپذیری به گوش می رسد که از صدای افتادن گلبرگها بر سطح چمن وفرو ریختن ژاله های شامگاهی برروی امواج آبی در میان دیوارهائی ازسنگ خارای تیره لطیف تر است.آهنگی به گوش می رسد که اثرش درروح، ازاثرفرودآمدن پلک های خسته بر روی دیدگانی خسته بیشتر است.آهنگی که خواب شیرین رااز آسمان های بلندفرودمی آورد ودر اختیار ما می گذارد.

*****

 در میان جنگل،برگ ها به آسودگی برشاخه های درختان خفته اند،تاوقتیکه نسیم برخیزدوساخه هاعاشقانه درآغوش گیردوجوانه هاراباسرانگشتان نوازشگربگشاید،آنگاه برگ های سبز دامن بگسترند ودرآفتاب نیمروز ماهتاب شب رشد کنند،روزگاری بعدزردشوندوازدرخت فرودافتند.پایکوبان درفضا به رقص درآیندتا به زمین رسند.

درگرمای تابستان،سیب شهدآگین آرام آرام می رسدوشیرین می شود،تادرخاموشی یک شب خزانی فرود افتد.گل نیز،درتمام ایام عمرخودبرجای ایستاده است تاآن زمان که پژمرده وبیافتد،حتی دراین حال هم از رنج وتعب دوراست،تنها دردرون خاک ثمربخش ریشه می دواندوجای پای خودرااستوار می کند.

چقدرآسمان تیره ی نیلگون که بر دریای تیره ی نیلگون سایه افکنده شایسته ی بغض ماست، اگر مرگ پایان زندگی است پس جرا باید زندگی مجموعه ی کاروکوشش روزوشب باشد؟ مارابه حال خودگذارید! زمانه به تندی می رود و دیری نمی گذرد که برای همیشه خاموشمان می کند.پس مارا به حال خود گذارید! کیست که ازین جمع موجودات برجای بماند؟ همه چیزدوران استراحتی موقتی دارد تاروزیکه خاموش رهسپار آرامگاه جاودانی شود.آخر به ما نیزیا آرامشی طولانی دهید یا از مرگ نصیبمان کنید!یامرگی تیره به مابخشید،یا آرامشی که به خواب مرگ شبیه باشد!

چه دلپذیر است که انسان باچشمانی نیم بسته به زمزمه ی جویباران گوش فرادهدوچندان مسحورشود که خودرادرنیمه راه رؤیا احساس کند! چه خوب است به رؤیائی عمیق فرورفتن وحال آن اشعه ی عنبرین داشتن که سر به دامان کهنسار نهاده است ودل از محبوب برنمی دارد!چه شیرین است کنارساحل نشستن ورقص کف ها را برروی شن ها تماشا کردن!چه مطبوع است دل وجان را به دست غمی ملایم وناگفتنی سپردن!

*****

*****